Το παιδί, ερχόμενο σε επαφή με τη φύση με όλες του τις αισθήσεις, αποκτά τις πρώτες του εμπειρίες που σχετίζονται με την επιστήμη της φυσικής και του γεννιούνται ερωτήματα που θα το οδηγήσουν παραπέρα. Στην αρχή αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του τα βασικά στοιχεία της γης, του νερού, της φωτιάς και του αέρα, και τα χαρακτηριστικά των πραγμάτων που μπορεί να πιάσει και να παρατηρήσει. Έτσι, διερευνά τις ιδιότητες της επιφάνειας των πραγμάτων, προβληματίζεται γύρω από τις διαφορές και τις ομοιότητες, και αναρωτιέται ή ρωτάει τους άλλους στο περιβάλλον του για τα χιλιάδες θαύματα του κόσμου στον οποίο ανήκει.
Πολλά από τα «γιατί» των παιδιών έχουν άμεση σχέση με φυσικά φαινόμενα. Μαθαίνει να αναγνωρίζει π.χ.το φαινόμενο της βαρύτητας, όταν κάτι πέφτει κάτω, και τις χημικές αντιδράσεις, όταν ανακατεύει άμμο με νερό, δουλεύει με τον πηλό, ανακατεύει τη ζύμη και παρατηρεί πόσο αλλάζουν όταν τα στεγνώνει ή τα ψήνει.
Το παιδί αντιλαμβάνεται ότι ο τεχνικός εξοπλισμός, π.χ. ένα ηλεκτρικό μίξερ ή ένα πλυντήριο, μπορεί να κάνει τη δουλειά ευκολότερη ή να υποκαταστήσει την ανθρώπινη εργασία, και ότι αυτά τα πράγματα μερικές φορές δεν λειτουργούν. Ένας άνθρωπος μπορεί κι αυτός να επισκευαστεί όταν δεν λειτουργεί πια; Τα αυτοκίνητα χρειάζονται βενζίνη για να λειτουργήσουν. Οι άνθρωποι τι χρειάζονται; Πού βρίσκουν την ενέργειά τους; Η σύγκριση ανάμεσα στο γέμισμα του ντεπόζιτου ενός αυτοκινήτου και στο φαγητό που τρώνε οι άνθρωποι είναι ικανοποιητική εξήγηση ή μήπως οι άνθρωποι, τα ζώα και τα φυτά χρειάζονται κάτι επιπλέον; Ποιες είναι οι ομοιότητες ανάμεσα στα τεχνητά και στα φυσικά συστήματα και ποιες είναι οι διαφορές;
Η επαφή με τον περιβάλλοντα κόσμο – κυρίως με την φροντίδα φυτών- είναι μέρος της παιδαγωγικής δουλειάς που παραδοσιακά γίνεται στο “ό,τι αγαπώ”· η επαφή, όμως, των παιδιών, με τη χημεία ή τη φυσική δεν είναι κάτι πολύ συνηθισμένο. Όμως τα παιδιά, όταν συναντήσουν ενήλικες που υποστηρίζουν τη χαρά τους για ανακαλύψεις, ξεδιπλώνουν όλο τους το ενδιαφέρον και τις ικανότητές τους. Τα παιδιά προσπαθούν πραγματικά να φτάσουν μέχρι το βάθος των πραγμάτων. Δεν ενδιαφέρονται για λεπτομερείς ή εξαντλητικές εξηγήσεις, αλλά θέλουν να καταλάβουν τα φαινόμενα στο άμεσο περιβάλλον της ζωής τους.
Τα ερωτήματα που θέτουν οι φυσικές επιστήμες είναι χρήσιμα στα παιδιά, για να δώσουν στην εικόνα που έχουν για τον κόσμο μια δομή με τάξη κι αυτό. Τα ίδια ερωτήματα προσπαθήσουμε να κάνουμε κι εμείς στα παιδιά του “ό,τι αγαπώ” και να τα βοηθήσουμε να δώσουν τα ίδια τις απαντήσεις.

Οι κοινωνικές σχέσεις είναι η προϋπόθεση και το θεμέλιο όλων των διαδικασιών που οδηγούν στην καλλιέργεια της προσωπικότητάς μας. Από την ώρα που θα γεννηθεί, το παιδί δέχεται ερεθίσματα από τα πρόσωπα με τα οποία αναπτύσσει σχέσεις δεσμού, τα οποία είναι συνήθως πρώτα οι γονείς. Η ασφάλεια που του προσφέρει αυτός ο δεσμός με τη μητέρα και τον πατέρα επιτρέπει στο παιδί να δημιουργήσει περισσότερες σχέσεις με τα άλλα παιδιά, αλλά και με τους ενήλικες, να εξερευνήσει το περιβάλλον του και να αποδεχτεί τους κανόνες της συνύπαρξης.
Οι γονείς και οι παιδαγωγοί του “ό,τι αγαπώ”, που συνοδεύουν προσεκτικά το παιδί στις εξερευνήσεις του και ικανοποιούν όλες του τις ανάγκες για τροφή, στοργή, ενθάρρυνση και παρηγοριά, δίνουν τη δυνατότητα στο παιδί να αναπτύξει την αυτοπεποίθησή του και να αποκτήσει μια αισιόδοξη άποψη για τη ζωή. Τα παιδιά είναι περήφανα για την πρόοδό τους στην προσπάθεια που κάνουν να κατακτήσουν τον κόσμο. Συμμετέχοντας στην ευχαρίστηση και στην περηφάνια που αισθάνεται το παιδί, οι παιδαγωγοί του σχολείου μας το ενθαρρύνουν να δοκιμάζει πράγματα και προάγουν με τον τρόπο αυτό την αυτοεκτίμησή του.
Κάθε γονιός επιτρέπει στο παιδί του διαφορετικό πεδίο και ακτίνα δράσης για την ανακάλυψη του κόσμου. Μεγαλώνοντας το παιδί τους, η ανησυχία που αισθάνονται οι γονείς ή η εμπιστοσύνη με την οποία το περιβάλλουν εξαρτάται από το πού ζει η οικογένεια, από το αν το παιδί είναι αγόρι ή κορίτσι, από τις θρησκευτικές και γενικότερα τις πολιτισμικές αξίες που ισχύουν στην οικογένεια και από τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσαν οι ίδιοι οι γονείς. Οι παιδαγωγοί “ό,τι αγαπώ” αντιλαμβάνονται αυτή την πραγματικότητα και εξισορροπούν σε σημαντικό βαθμό τις εμπειρίες που το παιδί κουβαλά από την οικογένεια. Το φάσμα εμπειριών που προσφέρεται από το “ό,τι αγαπώ” συνδέεται με την κουλτούρα της οικογένειας του παιδιού και τη συμπληρώνει, έτσι ώστε να αισθάνεται το παιδί ότι ο παιδικός σταθμός δεν συγκρούεται με τις αξίες και τις ιδέες των γονιών του, ούτε και τις απορρίπτει. Το “ό,τι αγαπώ” καλωσορίζει και αποδέχεται τους γονείς, συζητώντας μαζί τους για όλα τα θέματα, ώστε να βρίσκεται σε αρμονία με το οικογενειακό περιβάλλον.
Στον παιδικό σταθμό τα παιδιά έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με μια μεγαλύτερη κοινότητα παιδιών. Αυτή η συνάντηση τους προσφέρει ευκαιρίες μάθησης σχετικά με δημοκρατικές μορφές συμβίωσης. Τα παιδιά ανακαλύπτουν μεταξύ τους ομοιότητες και διαφορές, εκφράζουν τις επιθυμίες και τις ιδέες τους, διευθετούν διαφωνίες. Τους δίνεται το περιθώριο να αναλάβουν ευθύνες και να αντιληφθούν ότι μπορούν ενεργά να συμμετάσχουν στη δημιουργία πιο δίκαιων συνθηκών συμβίωσης και συνεργασίας. Οι παιδαγωγοί του “ό,τι αγαπώ” καταλαβαίνουν πότε είναι απαραίτητο να παρέμβουν για να προστατέψουν τα δικαιώματα κάθε παιδιού ξεχωριστά.