Αγαπητοί μας γονείς,
Είμαι η υπεύθυνη του “ό,τι αγαπώ” και σας στέλνω αυτό το μήνυμα σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή για την Ελλάδα μας που κανείς μας δεν ξέρει ακριβώς τι θα γίνει, παρόλο που χαρακτηρίζομαι για την αισιοδοξία μου –το ότι ΆΝ ακολουθήσουμε τις οδηγίες και εντολές των γιατρών κι αρχών, αυτή η πρωτόγνωρη δοκιμασία θα τελειώσει και μετά θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε και πάλι τις ζωές μας.
Γνωρίζοντας τον κάθε μαθητή μας ξεχωριστά, είτε ανήκει στην ομάδα των Αγαπημένων –Περίεργων –
Σοφών- Ευτυχισμένων –Ελεύθερων, είτε στις ομάδες των μεγαλύτερων παιδιών του Κ.Δ.Α.Π. Ιχνηλατών – Εξερευνητών και Ανέμελων, είτε στις ομάδες του παιδικού γυμναστηρίου ΦΙΛΙΑ, είτε σε μαθητές απόφοιτους προηγούμενων χρόνων, είμαι σίγουρη ότι τους είναι δύσκολο να καταλάβουν την αναγκαιότητα της εντολής ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ …συγχρόνως είμαι συγκινημένη κι περήφανη όταν μιλώ μαζί τους στο τηλέφωνο και μου λένε πόσο τους λείπει το “ο,τι αγαπώ” , δηλαδή οι δασκάλες και οι φίλοι τους και αναγνωρίζω μέσα από τις φωτογραφίες που μας στέλνουν την προσπάθεια των γονέων τους να φροντίσουν και να απασχολήσουν τα παιδιά.
Η αλήθεια είναι ότι ενώ στο “ό,τι αγαπώ” μαθαίνουμε στα παιδιά κανόνες υγιεινής και δουλεύουμε προγράμματα αγωγής υγείας , ποτέ δεν φανταστήκαμε ότι θα διακόπταμε την λειτουργία τόσο απότομα…και ενώ δια νόμου οι διευθύνσεις των σχολείων μένουν ανοιχτές, η έλλειψη φυσικής παρουσίας παιδιών είναι πρωτόγνωρη .
Στενοχωριέμαι τώρα, που δεν τους είχαμε προετοιμάσει καλύτερα για αυτό το γεγονός, αν και πολύ γρήγορα χρησιμοποιώντας τις τεχνολογίες και το elearning σε συνεργασία με τους γονείς, προσπαθούμε να έχουμε καθημερινή επαφή.
Είχαμε προγραμματίσει πολλές δράσεις για αυτήν την περίοδο, όπως επισκέψεις σε μουσεία, φιλοξενία συγγραφέων και άλλων ειδικοτήτων, περιβαλλοντικές- εκπαιδευτικές εκδρομές με τους Ευτυχισμένους και τους Σοφούς , περιμέναμε τέσσερα χρόνια με τους Ελεύθερους να παραβρεθούμε στην αφή της φλόγας στην αρχαία Ολυμπία, να παρουσιάσουμε ένα μιούζικαλ , να φιλοξενήσουμε επίλεκτη ομάδα χορού από την Λαμία και στην συνέχεια να πανηγυρίσουμε όλοι μαζί την διάκριση των Ελεύθερων στο 7ο φεστιβάλ μαθητικού ραδιοφώνου και πολλά άλλα, που όμως τώρα πρέπει να μείνουν “σε αναβολή” γιατί τελικά είμαστε όλοι σε ειδικό πρόγραμμα που λέγεται … ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ…κάτι που είναι ουσιαστικότερο όλων των άλλων που αν τα παιδιά ήταν εδώ μάλλον θα το ονόμαζαν ΕΙΔΙΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ.
Είμαι κι εγώ μητέρα μεγαλύτερων παιδιών, αλλά τι μεγάλα – τι μικρά, το να ΜΕΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ είναι δύσκολο. Προσπαθούμε να τα καταφέρουμε και τους εξηγώ ότι έχουμε παππούδες, γιαγιάδες και ΑΜΕΑ που θα πρέπει να φροντίσουμε και ότι τώρα θα γίνει πραγματικά δύσκολο σύμφωνα με τους ειδικούς και είμαστε τυχεροί που συγκριτικά με τα γειτονικά κράτη πήραμε γρηγορότερα τα μέτρα πρόληψης κι αν τα τηρήσουμε θα τα καταφέρουμε.
Η σημερινή μέρα, 21 Μαρτίου που συμπίπτει με την έναρξη της εαρινής ισημερίας και είναι επίσημα η πρώτη ημέρα της άνοιξης, ήταν πάντα μια ιδιαίτερη μέρα για το “ό,τι αγαπώ”.
Με αγάπη και διάθεση στολίσαμε ανοιξιάτικα το άδειο μας σχολείο…περνώντας το μήνυμα της αναγέννησης, της αισιοδοξίας, των χρωμάτων και της παιδικότητας.
Είμαι σίγουρη ότι οι κατασκευές, οι ζωγραφιές και οι χειροτεχνίες των μαθητών μας θα έχουν γεμίσει και τα δικά σας σπίτια αυτήν την τόσο διαφορετική Άνοιξη του 2020 που πρέπει να ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΠΙΤΙ.
Τελικά αυτό το μήνυμα δεν είναι μόνο από έμενα αλλά θα μπορούσε να το προσυπογράψει η Βάσω, η Διαμαντίνα, οι Ιωάννες (έχουμε κι πολλές ), η Γιώτα, η Βιβή, η Στέλλα και ο Μπάμπης, η Κατερίνα, η Ειρήνη, ο Πέτρος, η Στεφανία, η Αλεξάνδρα, οι Ελένες (έχουμε και πολλές ), ο Βασίλης, η Ματούλα, η Χριστίνα, η Ναταλία, ο
Δημήτρης, η Μαριλένα, η Άννα, η Μαρία, ο Γιάννης, η Στέλλα, η Βέρα, η Μαρκέλλα, η Ειρήνη, η Τατιάνα, η Βαρβάρα…αν ήμασταν λιγότεροι από δέκα και επιτρεπόταν να είμαστε εδώ.
Εκ της διευθύνσεως του “ό,τι αγαπώ”
Χειμαριού Λυδία
….και αφού η Άνοιξη έχει έρθει για τα καλά, ο καιρός έχει γίνει πιο ζεστός, τα λουλούδια έχουν αρχίζει να ανθίζουν και τα πρώτα έντομα έχουν αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, ας τραγουδήσουμε όλοι μαζί για την Άνοιξη, όπως άλλωστε θα κάναμε και στο σχολείο!
Στίχοι: Η Άνοιξη
Μια νεράιδα παινεμένη κατεβαίνει απ’ το βουνό
με στεφάνι λουλουδένιο και μια χάντρα στο λαιμό.
Μ’ ένα μαγικό μολύβι ρόδινη βάφει την αυγή
γαλανά τα όνειρά μας,καταπράσινη τη γη.
Και μ’ ολόχρυσο κλειδάκι
τη δουλειά της τελειώνει
σαν ανοίγει την καρδιά μας και στα φύλλα της τρυπώνει.